O Ev

Lise yılları boyunca önünden geçtiğim, avlusu çeşitli meyve ağaçlarıyla dolu, iki katlı şirin bir bina idi o ev. Sarı renge boyalı duvarları, bahçe duvarının dışına sarkan elma, vişne, kiraz ağaçları. Bana çocukluğumun evini hatırlatırdı.

Çocukluğumun evi, önünde bostanı, söğüt ağaçları, tavuk kümesi ve kerpiç duvarları ile şehre uzak toprağa yakın bir yerdi. Duvarların kerpiç ve ahşap karışımı olmasından olsa gerek kışın çetin soğuklarında soba ısısı içeriyi yeterince sıcak tutardı. Kışın olduğu gibi yazın da duvarlar serin kalmasını sağlardı evimizin. Bostandan topladığı domatesi, biberi, fasülyeyi söğüt ağacının gölgesinde ayıklayan annem ile yanık benizle buğday hasatından dönen babam söğüt gölgesinde oturur, yaz güneşinin sıcağını yeşil yapraklar ile perdelerlerdi. Biz ise oyun oynamaktan yorulmuş halde söğüt gölgesi altında karpuzlar yerdik. O günlerde üreten, ürettiği nispette tüketen bir hayatımız vardı. Üretirdik, üretmenin neşesiyle neşelenirdik. Kümeste yumurtalar, bostanda sebzeler, tarlada arpa-buğday.

Derken, ağır ağır tüketim dünyasının esaretine biz de girdik. Nasıl olsa manav geliyor köye, bostana hacet kalmadı diyerek ilk önce bostanı kaldırdık evin önünden. Sonraları tahtadan, topraktan usandık artık diye beton bir ev kondurduk bostanın yerine. Evimiz modernleşmiş, eski evimiz yıkılıp yerine garaj yapılmıştı. Modern binanın önünde kümesler kendine yer bulamadı tabi ki. Bostanı, kümesi bir kaç sene içinde çıkardık hayatımızdan. Avludaki söğüt ağacı toprağa yıkılıverdiğinde çok şey değişmişti hayatımızda. 

O günden sonra üretimden tüketime doğru giden yolda geri dönülmesi mümkün olmayan mesafelere ulaştık. Önce domatesi, biberi manavdan almaya başladık. Bir kaç sene sonrasında yumurtayı bakkaldan… En son tarlalarımızı yaban otlara terk eyledik. Nihayet unumuzu satın almaya başladık. Derken, değirmenler kapandı bir bir. Ekmeğimizi satın almaya başladık.

Neyse mevzuyu dağıtmayalım. Çocukluğumun evine özlemimdem olsa gerek, o evi oraya benzetirdim kendimce. Ve o yüzden  uzaktan da olsa sahiplenir, severdim sahibini bile tanımadığım o evi. Dört sene boyunca önünden geçtim, hayranlıkla, gıpta ile ağaçları seyrettim, kuş seslerini dinledim. Civarda tek kalan evlerden biriydi. Mahallede evler teker teker yıkılıyor, yerlerinde çok katlı binalar yükseliyordu. Şehrimiz kentleşme(!) yolunda hızla ilerliyordu. Bir tek o ev kaldı kentleşmeye direnen, tepeden bakan apartmanların altında duvarların ardına saklanan bir kaçak gibi küçüldükçe küçüldü.

Seneler sonra bir vesile ile o evin olduğu sokaktan geçmek durumunda kaldım. Bilmeden, düşünmeden, hatıraların gölgesinde ağır adımlarla yürürken o evin yerinde olmadığını farkettim. Yoktu işte! O evin yerinde iş makinelerinin toprakla, taşla mücadelesine şahit oldum. Meyve ağaçları şimdi oduna dönmüş, inşaat demirleriyle birlikte yolun bir kıyısına yığılmışlar. Biraz şaşkın, biraz mahcup, biraz mahzun yürüdüm yoluma. Yıkılıcağını hiç hayal etmemiş, evin ebediyete intikal edeceği vehmini içimde taşımıştım.

İşin aslını biraz soluklanayım diye oturduğum çay bahçesinde öğrendim. Çay bahçesinde konuşulanlar da o ev ile alakalıydı. İhtiyar ev sahibesi ölünce çocukları müteahhite teslim etmişler evi. İki kardeşe ikişer daire düşecekmiş inşaat tamamlanınca. Senelerce kentleşmeye direnen, evi yıktırmayan da ihtiyar hanım efendi imiş.