Büyük Adamların Yazısı

Okuyup büyük adam olma hayalleri süslerdi hep, çocukluğumun düşlerini: okuyacak, büyük adam olacaktım. Derslerim iyiydi o zamanlar; kuş uçmaz, kervan geçmez köyümüzün öğretmensiz okulunda çalışkan sıfatıyla nitelenen birkaç öğrencisinden biriydim.
Dedem eşe-dosta, konu-komşuya; ‘okuyup büyük adam olacak’ diye övgüyle bahsederdi benden. Okul müdürümüz de severdi beni; sessiz-sedasız, dersleri iyi olan ve kendi halinde bir öğrenci diye. Derken, bende de bu beklentilere karşılık verme iştahı uyanmış olmalı ki okuyup büyük adam olma kararı verdim; düşlerimde büyük adamı gördüm, hayallerde büyük adamı oynadım. 

"Büyük adam olmanın yolunun okumaktan, bir yerlere gelip fiyakalı bir döner koltuk sahibi olmaktan geçtiğini sanan köylülerden farksız düşünmüyordum bende, o zamanlar. Tabi bilmiyorum da henüz: büyük sandığımız adamların aslında küçük olduğunu, büyük adam sıfatına haiz olmanın yolunun küçülmekten geçtiğini; okumadan da büyük adam olunabileceğini, başında büyük sıfatı olmasa bile en azından adam olunabileceğini… Daha çocuğum ya o zamanlar, büyük adam sanıyorum: her zaman ve mekânda başka yüzünü gösteren politikacıları; şöhret peşinde koşmaktan sanattan uzaklaşan (?) sanatçıları; siyasilere yaranma derdine düşmüş, zenginlere peşkeş çeken bürokratları, para hırsı tüm ruhunu kaplamış, mal-mülk hevesiyle benliğini kaybetmiş münevverleri… 

Alpaslanlar, Fatihler, Kanuniler… devlet yöneten büyük adamlarmış ya, bende büyük adam sanmışım devletin başındaki adamları; Itriler, Dede Efendiler, Fuzuliler, Bakiler… yetişmiş ya bu topraklarda, büyük sanatçılar olarak, bende onlar gibi büyük sanmışım bir şekilde şöhreti yakalamış, sanattan bihaber insanları. Liyakat usulü varmış eskiden; hak edene verilirmiş görev, ‘görev kutsaldır’ düsturuyla layıkıyla görevlerini yaparmış insanlar… Şimdilerde ise ‘devletin malı deniz, yemeyen keriz’ düsturunda bürokratlar türemiş, ben bunları büyük adam sanmışım. Gazaliler, Rabbaniler, İmam Azamlar, İbni Sinalar… büyük münevverlermiş ya, bende onlar gibi büyük sanmışım, isminin başına ‘prof’ damgasını yerleştiren sözde münevverleri… Büyük adam sanmışım, onlar gibi büyük adam olmayı arzu etmişim yıllar yılı. Derken, büyük adam olma hayalleri kurduğum yıllar geride kaldı, fırtınaya karşı yol alırcasına hayatın gerçekleri çıkıverdi karşıma birden. Ancak o zaman fark ettim ‘büyük adam sıfatıyla’ anılmanın yolunun birçok şeyden taviz vermekten; karakterden, namustan, sözden geçmek gerektiğini… 

İsminin başına ‘prof’ sıfatı eklenmeden, bürokraside üst kademelerde yer almadan da büyük adam olunabileceğini ancak o zaman kavradım. Ve fark ettim ki, büyük adam olmak; ne miting meydanlarında halkı galeyana getirmek, ne TV ekranlarından halkı eğlendirmek, ne de yükseklerden halka seslenmekmiş. Büyük adam olmak; kimseler bilip görmeseler de yaratılanı yaratandan ötürü sevebilmek, her daim Hakkın yolundan gidip Hakkı savunabilmekmiş, sonradan öğrendim. Büyük adam olmak, her zaman ve mekânda doğrunun peşinden gidebilmekmiş.

Her ne kadar ‘büyük adam’ sıfatına haiz olamasak da halkın nazarında, rabbim bizlere adamlığımızdan taviz vermeden, adam gibi adam olarak yaşamayı nasip eylesin.